Një ekip specialistësh në molekula dhe fiziologji nga Shkolla e Mjekësisë në Universitetin Yale ka zbuluar disa nga sekretet e hibernimit të ketrit të tokës me trembëdhjetë vija dhe ka shpjeguar pjesërisht se si arrin të shmangë etjen gjatë periudhës së gjatë dimërore. Studimi i tyre është publikuar në revistën *Science*.
Hulumtimet e mëparshme kanë treguar se ketri i tokës me trembëdhjetë vija, i cili jeton në fushat e Amerikës së Veriut, hibernon për gjashtë deri në tetë muaj çdo vit gjatë dimrit. Hulumtimet po ashtu kanë gjetur se ketrat nuk hanë apo pinë për gjithë kohën që janë në hibernim, madje edhe kur zgjohen herë pas here. Në këtë studim të ri, ekipi kërkimor u përpoq të përcaktonte se si është e mundur kjo.
Studiuesit ndoqën punën e tyre të mëparshme që tregonte se gjatë hibernimit, ketrat mbajnë nivelet e joneve në gjak afër niveleve të vërejtura tek ketrat aktivë. Ata zbuluan se ketrat e arrijnë këtë duke ruajtur ujin në trup dhe duke zhvendosur rezervat e joneve në pjesë të trupit ku ato nuk do të përthitheshin në rrjedhën e gjakut.
Ata gjithashtu gjetën se disa nga hormonet e ketrit vepronin si antidiuretikë, duke ndihmuar në mbajtjen e ujit. U vu re se pjesët e trurit të ketrit që sinjalizonin prodhimin e këtyre hormoneve mbeteshin aktive gjatë gjendjeve të torporit (ngadalësim metabolik).
Ajo që studiuesit donin të kuptonin më shumë ishte se si ketrat ndalonin ndjenjën e etjes. Ata zbuluan se nëse ketrit i ofrohej ujë kur zgjohej nga torpori, ose gjatë periudhave të shkurtra të zgjimit gjatë hibernimit, ketri nuk pranonte të pinte. Dhe dukej se nuk kishte asnjë dëshirë për të pirë. Kur u ofruan kripë, ketrat e pranuan atë, duke sugjeruar se përdorej si pjesë e procesit të hibernimit.
Më pas, studiuesit analizuan shprehjen e proteinave në tru, aktivitetin nervor dhe përgjigjen e neuroneve ndaj hormoneve që shkaktojnë etjen. Ata gjetën se këto neurone reagonin si në periudhat kur ketrat nuk ishin në hibernim. Kështu, ndonjë mekanizëm në tru po parandalonte sinjalet nervore të arrinin te pjesët e trurit që krijojnë ndjesinë e etjes.
Për fat të keq, ekipi nuk arriti të gjejë mekanizmin, por planifikon të vazhdojë kërkimet. Ata sugjerojnë se kuptimi i plotë se si një gjitar si ketri mund të mbijetojë në hibernim, kur temperatura e trupit bie afër ngrirjes, mund të ndihmojë në përpjekjet për të dërguar njerëzit në misione të gjata hapësinore ose për të përballuar më mirë operacionet e gjata kirurgjikale.
