Fosilet përdoren për të rindërtuar historinë evolutive, por jo të gjitha kafshët dhe bimët bëhen fosile dhe shumë fosile shkatërrohen përpara se t’i gjejmë ato (p.sh., shkëmbinjtë që përmbajnë fosilet shkatërrohen nga erozioni). Si rezultat, regjistri fosil ka boshllëqe dhe është i paplotë, dhe na mungojnë të dhëna që na nevojiten për të rindërtuar historinë evolutive.
Tani, një ekip sedimentologësh dhe stratigrafësh nga Holanda dhe Mbretëria e Bashkuar kanë ekzaminuar se si kjo paplotësi ndikon në rindërtimin e historisë evolutive. Për habinë e tyre, ata zbuluan se paplotësia në vetvete nuk është në të vërtetë një çështje kaq e madhe.
“Është sikur të mungonte gjysma e një filmi. Nëse të mungon gjysma e dytë, nuk mund ta kuptosh historinë, por nëse të mungon çdo kuadër i dytë, mund ta ndjekësh ende ngjarjen pa probleme.
“Rregullsia e boshllëqeve, më shumë se sa paplotësia në vetvete, është ajo që përcakton rindërtimin e historisë evolutive,” shpjegon Niklas Hohmann nga Fakulteti i Shkencave Gjeologjike të Universitetit të Utrechtit, i cili udhëhoqi studimin. “Nëse mungojnë shumë të dhëna, por boshllëqet janë të rregullta, ne mund të rindërtojmë historinë evolutive pa probleme të mëdha, por nëse boshllëqet bëhen shumë të gjata dhe të parregullta, rezultatet janë shumë të njëanshme.”
Studimi është publikuar në revistën BMC Ecology and Evolution.
Që kur Charles Darwin publikoi teorinë e tij të evolucionit, paplotësia e regjistrit fosil është konsideruar problematike për rindërtimin e historisë evolutive nga fosilet. Darwini kishte frikë se ndryshimi i ngadalshëm që teoria e tij parashikonte nuk do të ishte i njohshëm në regjistrin fosil për shkak të të gjitha boshllëqeve.
“Rezultatet tona tregojnë se kjo frikë është e pabazuar. Ne kemi një kuptim të mirë se ku janë boshllëqet, sa të gjata janë dhe çfarë i shkakton ato. Me këtë njohuri gjeologjike, ne mund të rindërtojmë evolucionin qindra miliona vjet më parë me një rezolucion të paprecedent kohor,” thotë Hohmann.
Simulimet kompjuterike të proceseve gjeologjike në shkallë kohore më të gjatë se çdo rekord historik mund të përdoren për të ekzaminuar efektet e paplotësisë. Për këtë qëllim, Hohmann dhe ekipi i tij kombinuan simulimet e mënyrave të ndryshme të evolucionit me depozitimet e stratal karbonate për të ekzaminuar se sa mirë mund të rikuperohet mënyra e evolucionit nga seritë kohore fosile, dhe si ndryshojnë rezultatet e testeve midis pozicioneve të ndryshme në platformën karbonate dhe arkitekturave stratigrafike të shumta të gjeneruara nga kurba të ndryshme të nivelit të detit.
“Nëse Darwini do të mund të lexonte artikullin, me siguri do të ndihej i lehtësuar: teoria e tij ka dëshmuar se është e qëndrueshme ndaj kapricove të regjistrit shkëmbor. Të dhënat fosile nga koha e thellë—sido që të jenë të paplota—mbështesin kuptimin tonë të mënyrës dhe ritmit të evolucionit,” shton Hohmann.
