Një studim novator nga studiuesit Edward Belbruno dhe James Green ka zbuluar mekanizmin interesant me të cilin Dielli mund të kapë përherë planetët e rebeluar dhe objektet e tjera ndër-yjore (ISOs). Ky kërkim, i cili u publikua në serverin e parapublikimeve arXiv dhe u prezantua në Universitetin e Heidelbergut dhe Qendrën e Operacioneve të Agjencisë Evropiane të Hapësirës, hedh dritë mbi një proces që ka pasoja të rëndësishme për të kuptuar sistemin tonë diellor dhe ndërveprimin e tij me hapësirën ndër-yjore.
Konteksti i studimit është i bazuar në interesin e shtuar të kohëve të fundit për ISOs, që u nxit kryesisht nga zbulimi i ‘Oumuamua në vitin 2017. Ky objekt, i ndjekur nga kometa ndër-yjore 2I/Borisov në vitin 2019, konfirmoi se ISOs jo vetëm që ekzistojnë, por gjithashtu kalojnë përmes sistemit tonë diellor më rregullisht se sa është menduar më parë. Këto zbulime kanë nxitur shkencëtarët të rishikojnë frekuencën dhe ndikimin e këtyre objekteve, të cilat janë dyshuar prej kohësh si udhëtarë të zakonshëm ndër-yjorë.
Kërkimi i Belbruno dhe Green u përqendrua në një rajon specifik brenda sistemit diellor ku objektet e kapura nga tërheqja gravitacionale e Diellit mund të hyjnë në një orbitë të qëndrueshme dhe të përhershme. Duke përdorur simulime të sofistikuara, ata modeluan ndërveprimet që përfshinin tre masa kryesore: ISO e kapur, Diellin dhe ndikimin gravitacional të Rrugës së Qumështit. Ky model i thjeshtuar, por efektiv, u lejoi studiuesve të rikrijojnë me saktësi lëvizjen e këtyre objekteve të kapura.
Gjetjet e tyre zbuluan se kur ISOs kapen nga Dielli, ato mund të hyjnë në një gjendje të quajtur “kapje e përhershme”. Në këtë gjendje, objektet mbeten në orbitë rreth Diellit pafundësisht, pa rrezikun e përplasjes eventuale me të. Simulimet gjithashtu identifikuan një gjendje të njohur si “kapje e dobët”, ku objektet e kapura tërhiqen gradualisht në një orbitë të qëndrueshme rreth Diellit. Megjithëse lëvizja e këtyre objekteve mund të duket kaotike, rajoni ku ato kapen shfaq një model kompleks, përsëritës, të ngjashëm me një fraktal, që kontribuon në stabilitetin e orbitave të tyre.
Një nga aspektet më intriguese të studimit është mundësia që Dielli të kapë jo vetëm objekte më të vogla si kometat dhe asteroidët, por edhe planetët rebelë. Kërkimet e fundit sugjerojnë se mund të ketë triliona planetë rebelë në Rrugën e Qumështit, të cilët janë hedhur jashtë sistemeve të tyre diellore origjinale për shkak të ndërveprimeve të ndryshme gravitacionale. Nëse planetë të tillë kapen nga Dielli, prania e tyre mund të shkaktojë perturbacione në orbitat e trupave të tjerë brenda sistemit tonë diellor. Këto perturbacione mund të jenë të ngjashme me ato të vërejtura në Brezin Kuiper, të cilat janë përdorur për të nxjerrë në pah ekzistencën e mundshme të një planeti të nëntë, shpesh të referuar si Planeti 9 ose Planeti X.
Zbulimi i këtyre perturbacioneve mund t’u sigurojë astronomëve dëshmi indirekte të trupave ndër-yjorë të kapur, duke rritur kuptimin tonë të mjedisit dinamik të sistemit diellor. Studimi sugjeron se ndikimi gravitacional i Diellit, i kombinuar me fushën gravitacionale të Rrugës së Qumështit (duke përfshirë efektet e materies së errët), luan një rol të rëndësishëm në procesin e kapjes. Kjo kuptim e re shkon përtej studimeve të mëparshme që kryesisht janë përqendruar në kapjen e kometave, të cilat nuk kanë qenë gjithmonë të përhershme.
Implikimet e këtij studimi janë shumë të gjera për fushën e shkencës planetare dhe studimin e ISOs. Duke ofruar një mekanizëm të detajuar për kapjen e përhershme të objekteve ndër-yjorë, studimi përmirëson njohuritë tona mbi dinamikën gravitacionale brenda sistemit diellor. Ky kuptim mund të çojë në metoda të reja për të zbuluar dhe studiuar këto trupa tërheqës.
Misionet e ardhshme mund të projektohen posaçërisht për të eksploruar ISOs të kapura, duke ofruar njohuri të paprecedentë mbi përbërjen dhe historinë e objekteve nga përtej sistemit tonë diellor. Këto misione mund të përfshijnë dërgimin e anijeve kozmike për t’u takuar me këto objekte, duke lejuar studime nga afër dhe zbulime potencialisht transformuese për origjinën dhe karakteristikat e tyre.
Ky kërkim shënon një hap të rëndësishëm përpara në kuptimin tonë të mënyrës se si sistemi diellor ndërvepron me kozmosin më të gjerë. Ai hap mundësi të reja emocionuese për zbulimin dhe studimin e objekteve ndër-yjorë që janë kapur nga tërheqja gravitacionale e Diellit. Ndërsa vazhdojmë të eksplorojmë universin, këto gjetje nënvizojnë potencialin për zbulime të reja mbi vizitorët ndër-yjorë që janë bashkuar me familjen tonë diellore, duke pasuruar kuptimin tonë të kozmosit dhe vendin tonë brenda tij.
